The hardest goodbye

Mambo!


Ik kon het toch niet laten om nog een blog te schrijven. Er is de afgelopen anderhalve week zoveel gebeurd dat ik jullie allemaal wil vertellen! Safari, afscheid nemen, Zanzibar,… Dus sorry als je denkt ‘Oh nee, weer een blog!’, maar deze ervaringen kon ik moeilijk voor mezelf houden ;)


Allereerst was het tijd voor onze 4-daagse safari. Lake Manyara, Serengetti en Ngorongoro krater stonden op de planning. Dagen vol wilde dieren en prachtige natuur. Ik kon haast niet wachten! Het verliep in het begin echter niet allemaal van een leien dakje….de jeep die ons om half 9 zou komen ophalen, kwam maar niet opdagen. Een half uur later stonden we nog te wachten en werd onze vrees om opgelicht te worden steeds meer werkelijkheid. Toen we besloten te bellen, bleek dat er miscommunicatie had opgetreden. De jeep stond al drie kwartier ergens anders in Ilboru op ons te wachten. Eenmaal dit opgelost was, konden we vertrekken richting het eerste nationale park: Lake Manyara. Hier hebben we onze eerste wilde olifant, zeebra en giraf gezien. Ook al had ik deze dieren al eens in de dierentuin gezien, toch is het indrukwekkender om ze in hun eigen leefomgeving te zien! In het begin had ik wat schrik dat 4 dagen in een jeep zitten en wilde dieren zien op de duur saai ging worden. Dit was echter absoluut niet het geval! Serengetti was helemaal anders dan Lake Manyard. Ik kan niet goed uitleggen hoe. Je moet het zelf eens meegemaakt hebben om het te kunnen begrijpen. Na een vermoeiende tweede dag in Serengetti, konden we genieten van een prachtige zonsondergang. Woorden kunnen niet beschrijven hoe ongelofelijk mooi ze was en foto’s doen het absoluut geen eer aan. De kleuren konden zo van een schilderspalet genomen zijn! Diezelfde avond sliepen we in tenten onder de helderste sterrenhemel die ik ooit heb mogen aanschouwen. Toen we terug kwamen van het eten, het donker was geworden en ik voor de eerste keer deze hemel zag, kon ik niet meer bewegen en heb ik gedurende vijf minuten gewoon staan staren. Ik bedacht me hoe fijn het zou kunnen zijn om gewoon dat moment te kunnen delen met mensen van wie ik hou.


De volgende dag was het weer tijd voor een geweldige dag in Serengetti! Na weeral een prachtige zonsopgang, gingen we op pad. In deze vier dagen heb ik meer dieren gezien dan allemaal tesamen in mijn gehele leven. Kuddes van tientallen olifanten, honderden zeebra’s en talloze prachige uitzichten. Toen we op welgeteld één meter van een leeuw stonden, konden we ons geluk niet meer op. Hoe was het mogelijk dat een wild en gevaarlijk dier zo rustig en vreedzaam kon omgaan met ander mensen. Voor mij nog steeds een raadsel dat hij ons niet heeft aangevallen en opgegeten, haha!


Ons doel in het begin van de safari was ‘The Big Five’ zien! Hiermee worden de leeuw, luipaard, neushoorn, buffel en olifant bedoeld. Leeuwen, buffels en olifanten kan je met hopen samen zien in de parken. Voor een luipaard en neushoorn moet je al geluk hebben. Onze gids noemde niets voor niets BIG MICHAEL, want op het einde van dag 4 hadden we wel degelijk al deze dieren meerdere keren gezien! Dit waren vier dagen die ik nooit zal vergeten. Once in a lifetime. Je voelt je echt één met de natuur.


Dan was het tijd voor onze laatste avond in het gastgezin. Na een veel te korte nacht, stonden we om 7 uur klaar om opgehaald te worden voor onze vlucht die ons naar Zanzibar zou brengen. Natuurlijk waren ze een half uur te laat! We hadden dit op voorhand kunnen weten. Tanzaniaans ritme, weet je nog! Het afscheid viel me zwaarder dan ik had verwacht. Het leek alsof ik mijn familie terug moest achterlaten. Maar nu voor een aantal jaar. Vooral de dochter, waar ik een heel goede band mee heb opgebouwd, kon ik bijna niet achterlaten. Vele knuffels en tranen later zijn we toch met z’n allen in de auto geraakt. Met rode ogen en natte wangen, moesten we ons tweede gezin uitzwaaien. Als ik er nu aan terugdenk, krijg ik het automatisch terug moeilijk. Na een vlucht van ongeveer een uur, landde we op de luchthaven waar het ongelofelijk warm was! Na onderhandeld te hebben met een geweldig dure taxi, was het tijd om richting ons hotel te gaan.


Een uurtje later was het zo ver. De oprit was super lang en langs de zijkant werd de weg vergezeld door allemaal palmbomen. Een prachtig plaatje! Alleen al aan de inkomhal en de oprit hadden we ons wel kunnen inbeelden dat onze kamer even prachtig zou zijn. Dit was ook zo! Een kamer met uitzicht op zee, warme douche (!!!) en een hemelbed. Buiten het feit dat ons hotel echt adembenemend mooi is, zit ik met een dubbel gevoel. Hoe kan het dat er op nog geen 10 minuten rijden armoede en hongersnood is, terwijl wij hier zitten in een all-in hotel waar luxe vanzelfsprekend lijkt te zijn. Obers die je op je wenken bedienen, een buffet om u tegen te zeggen, twee zwembaden,… Natuurlijk probeer ik hier ten volste van te genieten en dat lukt me ook, maar ergens kan ik maar niet geloven dat ik nog steeds in Afrika zit. Ik kan en wil ook niet begrijpen waarom hier dagelijks super veel eten wordt weggegooid terwijl er in ditzelfde land elke dag mensen sterven van hongersnood. Het moto van het hotel gaat er dan ook weer over... We promise the African memories... Sorry maar als ze zelf denken dat dit hotel op en top Afrika is, dan zijn ze nog nooit buiten hun hotel gekomen! Hahah mijn excuses ik kan hier gewoon gefrustreerd van geraken. Iets wat je volgens mij enkel maar begrijpt als je echt in Afrika hebt geleefd. Maar ik geloof wel dat jullie het je wel kunnen inbeelden na al mijn verhalen gelezen te hebben.


Morgen vertrekken we terug richting België. Na een tussenlanding in Dar es Salaam, Kilimanjaro, Mombasa en Istanbul landen we normaal gezien woensdagavond om 17.15 uur. We zijn dus 28 uur onderweg :( Maar ik kan echt al niet meer wachten! Iedereen terug zien, ‘normaal’ gezond eten, warme douche, zacht bed en vooral het rechts rijden op de openbare weg, haha! Ja dat is iets waar ik echt terug aan ga moeten wennen. Na drie maanden het gewoon te zijn dat mensen hier links rijden en voorrangregels aan hun laars lappen, ga ik moeten oppassen! Uit Afrika vertrekken is wel heel dubbel… ik ben stilletjes aan verliefd geworden op dit land en op de cultuur. Mensen leven hier hand in hand samen! Geen verschillen op vlak van geloof, huidskleur, afkomst,… Elke mens is hier gelijk. Er zijn nog zoveel dingen die ik hier in dit prachtige land wil doen en wil ontdekken, maar dat zal voor binnen een paar jaar zijn. Wanneer ik terug wat centjes gespaard heb ;)


Het moeilijkste afscheid moet nog wel komen…afscheid nemen van mijn zussen. Ik zeg zussen omdat ik er nu 4 heb in plaats van 1. Al een geluk gaan we woensdag nog samen met de gehele families iets eten om het hele avontuur af te sluiten. Dit wilt natuurlijk absoluut niet zeggen dat het gemakkelijk gaat worden. Ik vrees dat afscheid nemen van hun één van de moeilijkste dingen gaat zijn die ik ooit heb moeten doen. Als je 24/7 samenleeft gedurende drie lange maanden, elkaar door en door kent, ruzie hebt gemaakt, zo hard hebt gelachen dat je bijna in je broek plaste, … hoe kan je dan in godsnaam afscheid nemen. Dat gaat gewoon niet. Samen hebben we dit avontuur beleefd. Doorheen hoogtepunten en dieptepunten zijn we samen gekomen! Gewoon door dit te schrijven, krijg ik al tranen in mijn ogen. We hebben dit moment gedurende drie maand proberen mijden, maar nu gaat dat niet meer. Binnen exact 48 uur is het zover. Afscheid. Ik ga de nachtelijke gesprekken missen, ik ga de etentjes missen, het samen koken, het strijk gaan omdat één van ons weer eens iets stoms heeft gezegd,….kortom ik ga hen verschrikkelijk hard missen!