Night Terror

Hallo iedereen!

Weeral een week voorbij vol emoties en nieuwe avonturen. De vierde week is al in zicht. Al bijna een maand vol rijst, bonen en Swahili. Het ene moment kan ik niet geloven dat ik hier al bijna een maand zit…het andere moment lijkt het of ik hier al twee maanden zit. Deze week was voor mij een heel moeilijke week. Hadden ze mij gevraagd of ik dit weekend op het vliegtuig terug naar huis zou willen stappen, moet ik eerlijk toegeven dat ik dit waarschijnlijk wel zou hebben gedaan. De reden hiervoor is me onbekend. Ik mis mijn familie en vrienden wel, maar niet zo erg dat ik op het vliegtuig zou zijn gestapt. Het is volgens mij vooral de levenswijze en mentaliteit waar ik maar niet aan kan wennen. Het is voor mij ook moeilijk om hierover open te zijn tegen mijn vriendinnen hier. Ze zijn hier super graag en ik wil dat gevoel voor hun niet verpesten.

Ik heb me daarom deze week proberen storten op stage zodat ik niet te veel na zou denken. Dat ging wel goed omdat we nu proberen zoveel mogelijk uren te werken. Zo kunnen we ons wat meer veroorloven de laatste maand om uitstappen te maken. Deze week was het mijn beurt om samen met Anke de gevreesde 14 uur durende nachten door te komen. Met een bang hartje vertrokken we naar stage omdat Kathleen en Eva vorige week helse nachten hadden gehad. De eerste nacht was zwaar. Ik denk dat we nog geen half uur hebben kunnen neerzitten. Als de ene vrouw bevallen was, kwam er al een andere binnen die op de verlostafel ging liggen. Op een bepaald moment had ik net een bevalling afgerond en hoorde ik vanuit de grote zaal iemand ‘NESI’ roepen. Wat vroedvrouw betekent in Swahili. Meestal als je iemand dit hoort roepen, weet je al dat er iets serieus mis is. Daarom rende ik vanuit de verloskamer naar de grote zaal om daar een vrouw te zien die aan het bevallen was in bed. Anke was op dat moment bezig met een andere vrouw die op het punt stond te bevallen….in de toiletten….Ik had nog net de tijd om mijn handschoenen aan te trekken of het hoofdje was er al. Op het moment dat ik het kindje wilde afnavelen, zag ik anke met een baby in haar armen vanuit het toilet komen. Al een geluk verliepen al de bevallingen vlot en hebben we beiden vier bevallingen op één avond kunnen doen. We komen steeds dichter en dichter bij de 40 :D Ik heb eveneens die eerste nacht voor de eerste keer sinds mijn opleiding huid gehecht. Oefenen op een pop is toch wel wat anders dan dat je het in het echt moet doen. Toch kon ik best fier zijn op het resultaat!


De volgende nachten waren iets rustiger. Rustiger wilt hier wel niet zeggen dat er niet veel gebeurd is. Vermits al de vroedvrouwen tijdens de nacht slapen, hadden ik en Anke besloten om afwisselend ook even onze ogen toe te doen. Anke ging als eerste slapen en ik ging dan de wacht houden. Rond half 3 zag ik opeens twee mannen gehaast de zaal binnenlopen. Ze leken in paniek en waren een hele tijd aan het wijzen naar de twee bedden waar de vroedvrouwen in aan het slapen waren. Ik had direct door dat er iets mis was en maakte Anke onmiddellijk wakker. Ik liep naar de twee mannen toe en vroeg wat er aan de hand was. Ze antwoordden me: BABY, CAR!!! Ik was ineens klaarwakker. Snel liep ik naar buiten en trok ondertussen mijn handschoenen aan. Toen ik buiten kwam, zag ik in de gietende regen een auto staan. Zonder na te denken liep ik er naar toe en deed de deur open. Op de achterbank zaten twee vrouwen. Een oudere vrouw en haar dochter. De benen van de dochter waren bedekt met doeken. Toen ik deze weg trok, zag ik dat het hoofd en de romp van het kind al geboren waren. Snel hielp ik de rest ter wereld. Op dat moment stond Anke met een slaperig, verward hoofd achter mij. Toen ik zei dat de baby net geboren was en ik een steriele set nodig had, is zij deze onmiddellijk gaan halen. Ondertussen wikkelde ik het kindje in in alle doeken die ik kon vinden. Het was namelijk aan het gieten en het was eveneens vrij koud. Tegen de tijd dat het kindje goed ingepakt was, was Anke er met de steriele set en kon ik de baby afnavelen. Hierna ben ik met de baby naar binnen gelopen, waar de vroedvrouwen nog steeds lagen te slapen en niets doorhadden. De baby deed het al een geluk direct goed en Anke ontfermde zich over de vrouw. Uiteindelijk zijn de vroedvrouwen wel wakker geworden, maar veel meer dan goedkeurend knikken hebben ze niet gedaan. Een half uurtje later was de rust terug gekeerd. De vroedvrouwen waren eveneens terug gekeerd naar hun bed. Slapen kon ik niet meer. Ik stond stijf van de adrenaline. Ik en Anke hebben ons diezelfde nacht echt wel bewezen denk ik. Ik ben nog nooit zo fier over iets geweest in mijn hele opleiding. Een bevalling in een auto kan ik dus al afvinken van mijn lijstje ;)


Tijdens een andere nacht moesten ik en Anke meegaan met een transfer. We hadden een vermoeden dat de vrouw zwangerschapsvergiftiging had en daarom moest ze naar een ander ziekenhuis overgebracht worden. Eenmaal aangekomen in Mount Meru, moesten we wachten tot onze vroedvrouw de overdracht had gedaan aan de vroedvrouw van Mount Meru. Terwijl we aan het wachten waren, zagen we opeens dat een vrouw het heel moeilijk had. We bleven haar in het oog houden. Het leek alsof ze aan het persen was. Op een bepaald moment draaide ze zich op haar rug en zagen we een hoofd verschijnen. Anke vloog er op af en deed heel snel handschoenen aan. Ik zorgde voor de steriele set en doeken om de baby op te vangen. De vroedvrouw van het andere ziekenhuis was boos op ons en zei dat we nergens aan mochten komen…totdat ze zelf het hoofdje zag en besefte waar we mee bezig waren. Anke legde het kindje op de buik van de mama maar al snel zag ik dat het kindje het heel slecht deed. Het ademde niet en zag helemaal blauw. Ook de vroedvrouw had dit door en voordat Anke de tijd kreeg om af te navelen, nam ze het kind in haar handen en trok het weg van de mama…Resultaat: De navelstreng brak in twee. Ik en Anke stonden met verstomming naar elkaar te kijken. Had ze dit nu echt gedaan? Had ze nu echt net de navelstreng kapot getrokken. Door het bloed dat uit de navelstreng spoot, had de vroedvrouw het ook door en snel zette ze een klem op de navelstreng van de baby. Waarschijnlijk omdat ze wist dat ze in de fout was, probeerde ze de schuld door te schuiven naar Anke. Anke wist zogezegd niet dat je een baby moest afnavelen. We zijn toen boos geworden en hebben haar gezegd dat zij diegene was die de navelstreng kapot had getrokken dus dat ze niet de schuld op ons moest schuiven. Toen de baby dan eindelijk afgenaveld was, heb ik deze uit de handen van de vroedvrouw getrokken en ben ik er mee naar de reanimatietafel gelopen. De baby zag immers nog altijd helemaal blauw en had nog steeds niet gehuild. Na een lange tijd reanimeren en de vroedvrouw die zich steeds kwam moeien, heb ik de baby erdoor gekregen. Hij begon roze te worden en zijn ademhaling verbeterde. Voor de zekerheid hebben we de baby toch naar de kinderafdeling gebracht voor verdere opvolging.

Eenmaal terug in de verloskamer gingen onze vroedvrouw en de vroedvrouw van Mount Meru verder met hun overdracht. Op dat moment kwam er opnieuw een vrouw binnen die ze gewoon op het bed dropten. Niemand keek naar haar om. Omdat ik en Anke opnieuw als enigste doorhadden dat de vrouw al volledig was en was beginnen persen, deed ik rustig mijn handschoenen al aan om het kind aan te nemen. We gingen er toch van uit dat de vroedvrouwen daar er niet naar om gingen kijken….En oh wat waren we juist….Niet veel later had ik het kindje in mijn handen. De vroedvrouw die ineens de baby hoorde huilen, kwam kijken achter het gordijn. Toen ze zag dat alles goed ging, ging ze terug verder met haar overdracht. We konden het niet geloven….hadden ze nu echt zo weinig respect voor de vrouwen dat ze totaal niet naar hen omkeken? Als wij er niet waren geweest, waren er twee vrouwen in bed bevallen en had de eerste baby het misschien niet gehaald.

Deze week hebben we weer aan onze bachelorproef gewerkt en zijn we met projects abroad naar een klein ziekenhuis geweest om mensen gratis te onderzoeken en medicatie te geven. Waar ik me wel aan stoorde tijdens deze uitstap is het feit dat de verpleegsters van het ziekenhuis meer medicatie in hun eigen zak staken dan dat ze dit aan de mensen gaven die het echt nodig hadden. Wanneer je er iets van zei, werden ze super boos. Hier is het vaak precies ieders voor zich. Een mentaliteit waar ik niet tegen kan. Daarom heb ik het hier waarschijnlijk vaak zo moeilijk. Veel mensen denken alleen aan hun eigen en hebben geen respect voor anderen. Ook het regenseizoen is hier begonnen. Stralende zon en gietende regen wisselen elkaar continu af. Net als de stroom. Het ene moment heb je gedurende hele dagen stroom en het andere moment heb je gedurende een hele dag geen stroom. Het valt me wel op dat elke keer wanneer ik met het thuisfront wil skypen, de stroom uitvalt. Leuk is iets anders.

Buiten stage kan ik deze week niet zoveel vertellen. Als je nachten hebt van 14 uur, heb je bijna geen sociaal leven meer. Het is een cyclus van werken, eten en slapen. Volgende week heb ik ook nachten, maar nu samen met Kathleen. Hopelijk verlopen die nachten even goed als ze deze week zijn verlopen. Veel bevallingen en weinig complicaties. Duimen jullie mee?

Tot volgende week voor een nieuwe blog 
Badai (Tot ziens)!! xxx