De laatste loodjes

Mambo iedereen!


Week 7 is alweer voorbij en tevens ook onze voorlaatste stageweek. Na volgende week zijn we er al van af en zitten we hier tevens officieel twee maanden! Het gaat dubbel zijn om Ngarenaro Health Center achter te laten. Langs de ene kant ben ik blij dat we eindelijk van deze mooie omgeving kunnen genieten en wat tijd hebben voor onszelf. Langs de andere kant echter wil ik de vrouwen niet achterlaten. De vroedvrouwen hebben, kwa mentaliteit dan toch, compleet niets bijgeleerd. Ze slaan en roepen nog altijd tegen de vrouwen alsof het slaven zijn. Daar gaan we in deze laatste week spijtig genoeg niet meer veel aan kunnen veranderen. Ik zal het uit mijn hoofd moeten leren zetten! Dat gaat niet zo gemakkelijk zijn, vermoed ik.


Deze week had ik vroeges samen met Eva. Ook al duren de vroeges half zo lang als de nachten, toch lijkt dit echter omgekeerd. Met een vroege dienst is er niet veel te doen vermits de meeste vrouwen hier ’s nachts bevallen. De dokter wijdt dit aan het feit dat de meeste baby’s hier ook ’s nachts gemaakt worden haha! Dokters hier met hun mythes ;) De eerste dagen was het echt suuuuuuper rustig! Het enigste positieve punt was dat mijn boek bijna uit is….eindelijk! Buiten de twee bevallingen die ik deze week heb gedaan (ik zit dus aan 43!!!), hebben ik en Eva weer een baby gered! We zagen al even dat de moeder het moeilijk had. Op haar bovenlip verschenen zweetdruppels en de weeën kwamen zeer kort op elkaar. Dit zijn tekenen dat de vrouw bijna volledig is en dus klaar is om te bevallen. Toen we vroegen hoeveel centimeter de vrouw al had, antwoordde de vroedvrouw, zonder zelfs maar naar de vrouw te kijken: 2 centimeter. Ja echt waar….2 centimeter…. Natuurlijk geloofden we er niets van en besloten om gewoon zelf te gaan kijken. Al een geluk dat we dit gedaan hadden, want het hoofdje was al te zien. Ze had dus al 10 centimeter….Zo’n goede vroedvrouwen werken daar dus...Eva deed de bevalling en toen ze het kindje ter wereld bracht, was het eerste wat ze zei: ‘Anouk dit kindje is echt veel te klein, ik kan de ribben veel te goed voelen!’. Ik dekte het kindje direct af en voelde zelfs door het dekentje heen dat het kindje veel te klein was om voldragen te zijn. Maar dit was echter het minste van onze zorgen….Het kindje ademde niet, was precies een lappenpop en zag al volledig wit. Het enkel stimuleren hielp niet en dus moesten we overschakelen op de grovere middelen! Terwijl Eva het kindje bleef stimuleren, nam ik al de benodigdheden klaar om het kindje te reanimeren. Eva navelde het kindje af en na het kind geaspireerd te hebben, begon ik met de reanimatie. Eva bleef bij de vrouw die volledig overstuur was en totaal niet wist wat er aan de hand was. Het was tevens haar eerste kindje. De hartslag was nog redelijk goed, maar er was nog steeds geen enkel teken van enige zelfstandige ademhaling. Ik had alles onder controle toen er opeens een vroedvrouw binnen kwam en haar begon te moeien met mijn reanimatie. ‘Geef haar zuurstof!’, bleef ze maar in mijn oor roepen. Ik stond versteld. Dit was echt de stomste opmerking die ze ooit hadden kunnen maken!!! Wat gaat zuurstof in godsnaam doen als je kind niet zelfstandig ademt….Hoe gaat hij dan deze zuurstof kunnen opnemen? Echt soms vraag ik mij af of ze hier wel een opleiding hebben gehad! Nadat ik bekomen was van de shock, heb ik haar rustig proberen uitleggen dat zuurstof compleet niet helpt wanneer je kindje nog niet zelfstandig kan ademen. Dit leek ze maar niet te begrijpen en ze bleef maar in mijn oor roepen dat ik moest stoppen met het kind te beademen en haar zuurstof moest geven. Na het 5 keer uitgelegd te hebben waarom zuurstof onlogisch was, gaf ik het op en ben ik haar gewoon beginnen negeren. Hier had ik namelijk echt geen tijd voor! Ik moest me concentreren op de baby. Op de duur heeft de vroedvrouw het ook opgegeven en is ze boos de kamer uitgestormd. Het kon me niets schelen. Het enigste waar ik aan dacht was de baby erdoor krijgen. Na een aantal minuten ging de hartslag al omhoog, maar ademen deed het nog altijd niet. Pas na een kwartier kon ik zien dat het kind zelfstandig probeerde te ademen. Na nog een paar minuten het te ondersteunen, ademde het eindelijk zelfstandig. Toen heb ik inderdaad zuurstof toegediend. Het kindje had het gehaald. Ik en Eva zijn er beide zeker van dat als wij er niet waren geweest, het kindje dood zou zijn gegaan in de handen van deze vroedvrouwen. We mogen dus terecht fier zijn op onszelf.


Ook deze week hadden we weer een outreach. Deze keer zijn we weer naar de Massai geweest. Een typische afrikaanse stam met super kleurrijke kledij en prachtige juwelen! Ze zien er allemaal geweldig uit in wat ze dragen en ze zijn super vriendelijk  We zijn trouwens uitgenodigd voor een traditioneel Massai huwelijk!!! Het is volgende week zaterdag en we zouden naar een kleermaker moeten gaan om typische Massai kledij (inclusief juwelen :D ) op maat te laten maken voor ons! Daar hebben we allemaal wel zin in, maar na vorige keer vier uur te moeten wachten op de bruid, twijfelen we allemaal om te gaan….Je zal volgende blog weten of we nu toch zijn gegaan of niet!


Voor de rest is er deze week totaal niet veel gebeurd…We hebben vrijdag eindelijk onze bachelorproef ingeleverd en zijn zaterdag gaan zwemmen. Dat de bachelorproef binnen is, is een serieuze opluchting! Niet meer stressen en continu denken aan deadlines! We kunnen nu ten volste genieten! Het zwemmen zaterdag was geweldig! Ik ben volledig ontspannen en klaar om erin te vliegen de laatste week! Je had het zwembad moeten zien! Ik waande me echt in een paradijs! Een prachtig blauw zwembad tenmidden van een bos met allemaal prachtige bomen en vogels die vrolijke liedjes floten. Eventjes was ik al mijn zorgen vergeten. We hebben met z’n allen besloten dat we daar wat vaker naartoe gaan in onze vrije tijd :D één van onze beste ideeën tot nu toe moet ik eerlijk toegeven haha!


Mijn ouders komen maandagavond aan! Ik kan al niet wachten tot het zo ver is! Het gaat super vreemd zijn om ze na twee maand in mijn armen te kunnen houden. Ik vrees enkel dat het moeilijk gaat zijn om ze teurg af te geven. Daar mag ik nu nog niet aan denken…eerst genieten van de tijd die we samen krijgen!


Tot volgende week voor hopelijk spannendere verhalen! xxx