Halfway there

Hey iedereen,

Week 6 is al voorbij…nog 6 te gaan! We zitten in de helft! Vandaag (zondag 19 april) welgeteld nog 38 dagen van de 80 dat we hier zaten…het aftellen kan dus beginnen! De laatste twee weken stage staan voor de boeg. Het is misschien erg om te zeggen, maar we tellen allen af naar onze laatste stagedag. Niet omdat het daar niet leuk…we hebben daar al super veel geleerd en leren elke dag bij, maar omdat we dan eindelijk eens ten volle kunnen genieten van wat dit prachtige land allemaal te bieden heeft. Voor al diegene die nu met hun warme kopje melk of thee klaar zitten om een super spannende lange blog te lezen….sorry maar dat zal deze keer niet gebeuren. Deze week is er namelijk niet veel gebeurd! Ik vermoed dat al de vrouwen vorige week bevallen zijn tijdens de volle maan. Geloof het of niet…


Deze week heb ik samen met Eva nachten gedaan. In tegenstelling tot vorige week, waar Eva en Anke elks zes bevallingen op één nacht deden, hadden we deze keer geluk wanneer er één was op een 14 uur durende nacht. Hierbij een oproep: Als je een zwangere vrouw hebt en deze zin heeft om een lange vlucht te maken naar warmere oorden, mag je ze altijd naar Tanzania sturen! We betalen wel niet voor het vluchtticket, maar ze krijgt de beste zorgen en wordt met liefde behandeld!!!


Ik en Eva begonnen vol vreugde aan onze nachten omdat we beiden nog maar een paar bevallingen nodig hadden om af te kunnen studeren. Ik drie en Eva maar twee. We wisten dat deze week de week ging zijn dat we beide onze 40 bevallingen gingen halen!!! De eerste nacht was heel rustig begonnen. Er waren maar een tweetal vrouwen binnen, beiden nog totaal niet klaar om te bevallen. Buiten een bedbevalling heb ik die avond niet veel kunnen doen buiten wachten. Tegen de ochtend hadden zowel ik en Eva elks één bevalling kunnen doen. Wanneer je nachten van 14 uur doet, krijg je vanaf een uur of vier een klopje en vanaf dat moment heb je echt geen zin meer om nog maar iets anders te doen buiten slapen. Nu wilt het toch wel lukken dat exact 10 minuten voor onze shift eindigde er een vrouw binnen komt die volledig bleek te zijn. Het was Eva haar beurt om de bevalling te doen. Ze was super moe en had zich haar 40ste bevalling helemaal anders voorgesteld. Toch heeft ze haar, als goede vroedvrouw, hierover gezet en de bevalling super goed verricht! Het was een feit….ze kon afstuderen :D Ook al waren we beide super moe, toch hadden we nog een beetje energie om een vreugde dansje te doen! Nu enkel ik nog!


De volgende nacht was het dan eindelijk zover! Na bevalling nummer 39, volgde (eindelijk) nummer 40! Het was een super leuke bevalling om te doen….geen complicaties en geen enkele problemen. Het was een super mooie bevalling! Een echte last die van mijn schouders viel. Ik had een gigantische mijlpaal bereikt. Al vanaf het eerste keek ik uit naar dit moment en wanneer het er dan eindelijk was, kon ik het eerst niet geloven. Pas toen Eva foto’s van mij aan het nemen was samen met de baby, begon het tot me door te dringen….Ik kan afstuderen….De gevreesde 40 bevallingen waren een feit!!


De mentaliteit van de vroedvrouwen is nog steeds niet veranderd. We hopen er zelfs niet meer op dat dit zal veranderen. Zo was er één vrouw in arbeid. Al de vroedvrouwen waren natuurlijk gaan slapen en ik en Eva hadden al door dat de vrouw bijna volledig ontsloten was. Toen we haar op de verloskamer zetten, bleek dit ook zo te zijn. Een half uur later werd een prachtige baby geboren. Alles ging heel goed en zonder ook maar enige toezicht hebben ik en Eva zowel de vrouw als de baby volledig verzorgd en geïnstalleerd in hun bed. Een half uur later werd één van de vroedvrouwen wakker omdat er iemand nieuw was binnen gekomen. Toen we zeiden dat we een half uur eerder een vrouw hadden geholpen met de bevalling, stond ze versteld. Moest er dan een vrouw bevallen? En wie was er dan bevallen? Ze wist echt van niets en stond met haar mond vol tanden….goede vroedvrouwen dus die zelfs niet door hebben wanneer er iemand bevalt…


De volgende nachten waren heel rustig. Zo rustig zelf dat ik en Eva UNO hebben gespeeld met een andere student. Ik ben natuurlijk weer verloren, maar dat had ik al kunnen voorspellen. De laatste nacht echter was er weer een schouderdystocie. Weten jullie nog? Dat het schoudertje van de baby blijft vastzitten achter het schaambeen van de vrouw? Wel ik en Eva waren weer alle stappen aan het overlopen. Het kindje zat echter heeeel vast en Eva kreeg haar vingers niet tot aan de schouder. Als laatste oplossing probeerden we de vrouw op handen en knieën te draaien. Door het draaien van de vrouw komt de schouder van de baby bijna altijd los. Toen de vrouw al halverwege gedraaid was, werden we ineens opzij geduwd door twee boze vroedvrouwen. Zij bevolen de vrouw om terug op haar rug te gaan liggen en terwijl de ene super hard op de buik van de vrouw begon te duwen, begon de andere met volle kracht aan het hoofdje van de baby te trekken. We begonnen tegen hen te roepen dat ze dit niet mochten doen, want dat ze zo de schouder van de baby konden breken. Natuurlijk luisterden ze niet naar ons en bleven ze verder doen. Alsof we dat niet hadden verwacht….Toen de baby er eindelijk gewoon uitgetrokken was, deed deze het niet zo goed. Hij was helemaal slap en we vreesden dat zijn sleutelbeen gebroken zou zijn door het gesleur van de vroedvrouwen. Reanimeren bleek niet nodig te zijn want niet veel later deed de baby het beter. Toen ik de baby kon aanpakken, heb ik direct gevoeld of het sleutelbeen nog heel was...Ze hadden geluk gehad…het sleutelbeen was niet gebroken. Je had ze moeten zien….zij hadden gelijk…zij wisten wat ze deden en wij niet. Ik en Eva konden het niet meer aan en waren super blij wanneer onze shift over was.


Donderdagavond was het bij project abroad cooking class. Hierbij komen verschillende vrijwilligers samen en leren we typische Afrikaanse gerechten maken die we nadien mogen opeten. Het was super gezellig totdat we op een bepaald moment iets hoorde vallen en mensen hoorden gillen. Omdat ik in de keuken stond en het voorval zich buiten had voorgedaan, wist ik niet wat er aan de hand was. Ik hoorde mensen zeggen: ‘Ze is gevallen’. Dus ik dacht dat er gewoon iemand lelijk gevallen was. Totdat Eva in paniek binnen kwam en zei dat ze in de brandende olie gevallen was. Ik ben toen samen met Eva direct in actie geschoten en heb een handdoek nat gemaakt met koud water om over de brandwonde te doen. Toen wij in actie schoten, schoot de rest eindelijk ook in actie….Beter laat dan nooit zeker! Nadat we de vrouw onder stromend water hadden gezet, zijn ik en Kathleen brandwondenzalf gaan halen en hebben we de vrouw verzorgd. Het viel al bij al nog mee…een grote tweedegraads brandwonde op haar arm en een kleine wonde op haar borstkas. Het had veel erger kunnen aflopen. Wat we allen niet begrepen, is waarom niemand direct in actie schoot. Ze stonden allen maar te staren naar de vrouw die aan het afzien was in plaats van direct water te gaan halen. Het ergste van al was nog dat de meesten hier medische vrijwilligers zijn….De vrouw heeft ons hartelijk bedankt en de rest van de avond verliep zonder ongelukken!
Zaterdag waren we uitgenodigd voor een moslim huwelijk. Zonder ook maar te hoeven nadenken zeiden we allen ‘Ja!’. Een huwelijk in Tanzania? Daar zeggen we geen nee tegen! Dit was echter de grootste fout ooit….we hebben vier uur…..ja dat hoor je goed…vier uur moeten wachten op de bruid. Dit was niet meer stijlvol te laat….Och nu hebben we het toch eens kunnen meemaken he. Enkel spijtig van het feit dat we onder tenten zaten op een prachtige zonnige dag.


Over prachtige zonnige dagen gesproken….We zijn deze week na stage gaan zwemmen en we zijn allemaal helemaal verbrand. Ik ben een kreeft geworden. Ook al had ik me drie keer ingesmeerd! Volgende keer weten we beter en gaan we op tijd in de schaduw liggen. Hopelijk wordt het rood nu bruin….en niet direct terug wit zoals bij mij meestal het geval is…dan heb ik er toch nog iets aan gehad :p


Voor de rest gaat alles hier zijn rustige gangetje. Je gaat het nooit kunnen geloven, maar ik vind bonen en rijst nu super lekker haha! Gebakken bananen zijn nu iets dat ik elke keer in de vuilbak zou willen smijten. Fruit hoef je niet te bakken…Dat is pure verminking van het fruit! Wie is hier zelfs ooit op gekomen!!!?? Het enigste nadeel is dat mijn vriendinnen het allemaal moeilijk beginnen te krijgen. Meneer Peeters had ons hier al voor gewaarschuwd! Omdat ze mij zo goed hadden opgevangen de eerste weken, probeer ik nu mijn best te doen voor hen. Maar drie mensen troosten die tegelijk zitten aftellen totdat ze hun familie en vrienden terug kunnen zien, is niet zo gemakkelijk! Ik laat ze elke keer herinneren aan wat voor leuke dingen we nog allemaal gaan doen en dat helpt wel! Nog 10 dagen en mijn ouders zijn hier. Dat gaat iedereen goed doen denk ik :) Het is een klein beetje van thuis!


Het is toch nog een redelijk lange blog geworden haha…Sorry! Tot volgende week! xxx