Countdown

Mambo!


Week 5 is alweer voorbij gevlogen … op naar week 6! Volgende week zitten we al in de helft van ons verblijf hier! Echt vreemd om daar aan te denken. Het leek wel gisteren dat ik de vorige blog aan het schrijven was. Zo snel is de tijd voorbij gevlogen deze week. Na twee weken nachten was het een hele verademing om eens een week vroege diensten te kunnen doen. Eindelijk nog eens een sociaal leven.


De titel van mijn blog deze week is ‘Countdown’….Ik ben aan het aftellen voor het einde van de stage, nog maar drie weken! Het einde van stage betekent voor ons het begin van allemaal leuke uitstappen: Safari, Moshi, watervallen, hotsprings, snake park, paardrijden op Mount Meru, grotten en natuurlijk niet te vergeten….EEN WEEKJE ZANZIBAR INCLUSIEF ZWEMMEN MET DOLFIJNEN!!! Witte stranden, palmbomen, (hopelijk) felle zon en cocktails! Wat heeft een mens nog meer nodig?! Daarnaast ben ik aan het aftellen totdat mijn ouders langskomen! Ze komen 27 april aan dus nog maar een dikke twee weken en ik kan ze terug doodknuffelen :) Ik heb de dagen dat ze hier zijn al volgepland…je kent me he ;) Spijtig genoeg zijn ze hier maar drie dagen, maar ik ben al dolgelukkig met de drie dagen die ik kan krijgen! Als laatste en natuurlijk niet minste, ben ik aan het aftellen naar mijn 40ste bevalling die ik nodig heb om af te kunnen studeren….


Deze week hadden ik en Kathleen heftige vroeges. Maandag hebben we elks drie bevallingen kunnen doen. Wat echt wel heel veel is voor een vroege dienst. De meeste vrouwen bevallen hier namelijk ’s nachts. Vorige weken deden we met een vroege shift elks maximum twee bevallingen. Dus drie is uitzonderlijk! Twee van mijn bevallingen zijn super goed en vlot verlopen. Bij bevalling nummer drie liep er echter iets fout. Toen het hoofdje geboren werd, trok het zeer duidelijk terug. Dit is één van de belangrijkste tekenen van een schouderdystocie. Het wordt ook wel ‘turtle sign’ genoemd. Voor de leken onder jullie: met schouderdystocie bedoel ik dat de schouder van de baby achter het schaambeen blijft hangen waardoor de baby er niet spontaan uit kan komen. De baby zit dus als het ware vast. Toen ik probeerde om de rest van het lichaam eruit te halen, bleek dit onmogelijk. Het ging dus wel degelijk om een schouderdystocie. Ik had hulp nodig. Omdat kathleen naast mij net klaar was met een bevalling, heb ik onmiddellijk naar haar geroepen dat ik een schouderdystocie had. Al een geluk was de vrouw vlak voor de bevalling nog naar het toilet geweest, waardoor de blaas al niet in de weg kon zitten. Ik heb toen aan kathleen gevraagd om de benen van de vrouw op te trekken om ervoor te zorgen dat het kindje meer ruimte kreeg. In meeste gevallen is dit voldoende om ervoor te zorgen dat de schouder van het kind loskomt. Hier was dit dus niet het geval. Het kindje bleef vastzitten. Vanaf wanneer het hoofdje vast zit, heb je welgeteld zeven minuten om het kind er uit te krijgen…Wat totaal niet veel is dus! Nadat het opheffen van de benen niets had uitgehaald, ging ik in mijn hoofd de verschillende stappen van een schouderdystocie af. De volgende stap was suprapubische druk. Dit is dat je met een volle vuist op de buik van de vrouw duwt langs de rugzijde van het kind om er zo voor te zorgen dat de schouder achter het schaambeen vandaan wordt geduwd. Kathleen probeerde dit te doen en moest hiervoor helemaal over de vrouw gaan hangen. Met volle kracht duwde ze op de buik van de vrouw terwijl ik terug aan het hoofdje van het kind trok om te zien of het al was losgekomen. Niet dus…. Het kind zat nog altijd zo vast als iets en was al helemaal blauw aan het worden. We moesten het er uit krijgen en snel ook. Daarom ben ik overgestapt op de grovere middelen. Ik moest proberen om met mijn vingers de schouder onder het schaambeen uit te duwen. We hebben dit in de klas geleerd en bij het oefenen op het fantoom ging het allemaal veel vlotter dan nu. Ik geraakte ten eerste al amper met mijn vingers tussen het hoofdje van het kind en de vrouw. Toen het eenmaal wel lukte en ik de schouder kon voelen, duwde ik met twee vingers tegen de achterkant van de schouder van het kindje. Ik had verwacht dat het direct ging loskomen, maar dit was niet het geval. Ik heb met volle kracht moeten duwen. Zo hard zelfs dat mijn vingers er pijn van deden. Uiteindelijk voelde ik de schouder achter het schaambeen vandaan komen. Ik verwijderde mijn vingers en probeerde nogmaals aan het hoofdje te trekken. Nu werd de rest wel super vlot geboren. In totaal zijn er drie minuten voorbij gegaan dat het kind vast zat, maar het leek een eeuwigheid te duren. Het kindje deed het heel goed en begon spontaan te huilen. Het geboortegewicht was 4 kilo 200! Dus het was niet verwonderlijk dat de schouder was blijven vasthangen.


Dinsdag was weer een hectische dag! Kathleen had vijf bevallingen kunnen doen en ik vier. Als het zo vooruit bleef gaan, geraakte ik wel aan mijn 40 bevalllingen tegen het einde van die week! Al de bevallingen zijn super vlot verlopen en het was een super leuke dag. Woensdag was het dan de grote dag voor Kathleen ... Zij heeft haar 40ste bevalling gehaald! Op deze laatste bevalling hebben we wel heel erg lang moeten wachten en veel overuren gedraaid. Maar het is toch gelukt!!! Ook Anke zat deze week aan 40! Nu ik en Eva nog! Momenteel sta ik op 37 bevallingen. Dus nog maar 3 te gaan :D Volgende week kunnen jullie dus waarschijnlijk een bericht verwachten van mij dat ik mijn einddoel bereikt heb!


De rest van de shiften waren heel goed. De meeste bevallingen verliepen vlot. Er is echter wel eentje dat me bij gaat blijven. Ik kwam net terug van een transfer van een tweeling die overgebracht moesten worden omdat ze te weinig wogen. Toen ik Kathleen niet direct kon vinden, ging ik kijken in de verloskamer. Daar zag ik haar over een vrouw gebogen staan met twee vroedvrouwen ernaast. Ik kwam dichter om te zien wat er aan de hand was. Toen ik naar beneden keek, zag ik tot mijn grote schrik dat de vrouw zwaar besneden was. Alles was weg gesneden en men had twee kleine gaatjes open gelaten. 1 kleintje voor de urine en 1 voor de vagina. Mijn eerste gedacht was: ‘Dat kind geraakt er nooit zo uit!!!’. Toen Kathleen me zag, zei ze net hetzelfde tegen mij. Ik stelde voor om een episiotomie (knip) te zetten, om te voorkomen dat de vrouw helemaal ging scheuren en om het kind er goed uit te krijgen. Ze had dit echter al gevraagd aan de vroedvrouwen en deze hadden haar gezegd dat ze dit niet mocht doen. Het kindje zou er zo wel uit geraken. Dit leek ons beide ONMOGELIJK! Ik vroeg nogmaals of het niet beter was om een knip te plaatsen, maar toen werden ze boos. Je kon zien dat het hoofdje al vast zat en niet verder geraakte door enkel het persen van de vrouw. Het gaatje was simpelweg veel te klein. Ook de vroedvrouwen begonnen dit te beseffen en kwamen daarom op het brilliante (SARCASME!!!) idee om met hun vuisten op de buik mee te duwen… Dit noemen we een vis-a-tergo. Het kind verschoof voor geen meter. Toch bleven ze op de buik rammen om het kind er toch zo uit proberen te krijgen. Omdat ik het niet meer kon aanzien hoe ze de vrouw martelden, heb ik gevraagd of ik de vis-a-tergo mocht uitvoeren. Ik heb dan ook al mijn kracht moeten zetten, maar de vrouw zag ten minste al niet meer zo hard af omdat ze geen volle vuisten meer te voorduren kreeg. Het kindje zat echt al heel lang vast met zijn hoofdje en geraakte maar niet verder omdat de vrouw gewoonweg te smal was. Er moest snel iets gebeuren of het kind zou er niet goed uitkomen. Nog altijd boven de vrouw hangend, heb ik gevraagd aan een andere student om al het reanimatie materiaal al klaar te zetten. Ik en Kathleen wisten beiden dat het kind er niet goed ging uitkomen. Net toen we beslist hadden om toch de opmerkingen van de vroedvrouwen te negeren en een knip te plaatsen, duwde één van hen Kathleen opzij en de andere duwde mij opzij. Ze deden iets verschrikkelijk. Terwijl de ene terug met volle vuisten in de buik van de vrouw aan het slagen was, trok de andere de huid met haar vingers zo ver open dat het over het hoofdje van het kindje paste. Natuurlijk scheurde de vrouw volledig, zowel naar boven als naar onder! Het leek wel een horrorfilm. Het kind was er eindelijk uit en zoals we verwacht hadden, deed het kindje het super slecht! Het ademde niet zelfstandig, zag al wit en was helemaal slap. Kathleen heeft het snel afgenaveld en ik heb me tussen de vroedvrouw geduwd om het kind van haar af te nemen om te beginnen reanimeren. Het kind had wel een hartslag, maar deze was zeer zwak. Na een kwartiertje begon het ‘zelfstandig’ te ademen en wat rozer te kleuren. Het kindje is er uiteindelijk doorgekomen, maar ik wil niet weten hoeveel hersenschade het opgelopen heeft! Ik was razend! Dit had echt allemaal voorkomen kunnen worden als we op voorhand die knip hadden mogen plaatsen….maar wat moesten we doen? Soms denk ik dat we gewoon moeten doen wat ons instinct ons zegt…maar je wilt natuurlijk geen ruzie met de vroedvrouwen daar…We moeten daar nog drie weken staan dus moet je maar luisteren naar hun…Het beste van al…de vroedvrouw die de vrouw volledig had laten scheuren, gaf Kathleen de opdracht om de vrouw te hechten. Zij mocht haar vuile werk opknappen. Ik begin in het ziekenhuis aan veel dingen te wennen die me eerst ergerden! Maar aan die mentaliteit en aan de manier waarop ze hier met vrouwen omgaan, is iets waar ik nooit aan wil en zal wennen!!!


Deze week was het weer eens tijd voor een medical outreach! Deze keer zijn we naar een super groot weeshuis geweest om de kindjes te onderzoeken en medicatie te geven. Dat blijf ik nog altijd heel leuk vinden om te doen en kijk ik elke week weer naar uit! Ook zijn we donderdagavond met een nieuwe vrijwilliger uit Zuid-Afrika terug naar Kahns barbecue geweest. Zuid-afrikaans en Nederlands gelijken echt super hard op elkaar! Buiten het accent natuurlijk. Maar sommige dingen konden we echt heel goed verstaan! Echt super grappig! Voor de rest was het weekend saai! Het regende continu dus we hebben vaak gewoon binnen gezeten en verder gewerkt aan onze bachelorproef! En ohja…Eva heeft afrikaans haar :D :D :D Ze heeft haar haar laten invlechten (rasta)! Echt super leuk eigenlijk! We zullen er veel foto’s van trekken zodat jullie mee kunnen genieten haha ;)


Volgende week terug nachten samen met Eva deze keer! Nog eventjes doorbijten en we kunnen uitkijken naar de leukere dingen hier in tanzania :D


Tot volgende week iedereen!

Kusjes x