Rocky Start

Hey iedereen, of hoe ze het hier ook zeggen: MAMBO!!!

Waar moet ik beginnen, er is al zoveel te vertellen! Ik zal beginnen bij het begin :)

Op 8 maart om 11.45 uur ben ik samen met Kathleen, Eva en Anke vertrokken voor drie maand richting Arusha, Tanzania. Een reis waar we allen al een hele tijd naar uitkeken, maar ook een beetje voor vreesden. Wat zouden we daar wel allemaal niet tegenkomen, zouden de mensen vriendelijk zijn, hebben we een warme douche en vooral.... wat gaan we daar eten :p

Nu voor ik antwoord geef op al die vragen, ben ik verplicht om eerst te vertellen over onze vlucht zelf. We zijn vertrokken in Zaventem en moesten eerst een drietal uur vliegen richting Istanbul. Van daaruit moesten we 7,5 uur vliegen naar Kilimanjaro om daarna met een taxi naar ons gastgezin gebracht te worden. Op de eerste vlucht werden we nogal in de watten gelegd. Ieders had een eigen tv scherm waar we de nieuwste films op konden zien, zoals the hungergames, the Hobbit,... Ook het eten op het vliegtuig viel erg in de smaak! Het enigste wat tegen viel is dat er bij de landing erg veel turbulentie was waardoor we allemaal zo misselijk als een krab uit het vliegtuig stapte. Al een geluk hadden we ongeveer anderhalf uur om op adem te komen voor we op onze laatste vlucht moesten stappen. De vlucht naar Kilimanjaro, Tanzania was nog erger dan de eerste. Anke en Kathleen hebben meer boven de toiletpot gehangen dan dat ze op hun zetel hebben gezeten. Bij mij en Eva viel het goed mee! Enkel de landing was weeral heel turbulent en moest niet veel langer meer duren of ook wij hadden boven de toiletpot vertoefd.

Eenmaal aangekomen op de luchthaven om 01u40, allen zo groen van de misselijkheid, konden we eindelijk gerust adem halen. We waren veilig geland. De luchthaven, die 1 van de grootste van Tanzania zou moeten zijn, stelde niet echt veel voor. Groter dan een sportzaal zal het niet geweest zijn. Terwijl de rest hun visa ging aanvragen, ging ik rechtstreeks door de controle omdat ik al een visa had. Tijdens het aanschuiven zag ik in mijn ooghoek iets bewegen. Toen ik keek zag ik heel vluchtig een super groot beest voorbijkruipen. Op het eerste zicht bleek het te gaan om een schorpioen. Toen ik wat dichter ging kijken, zag ik echter dat het ging om een GIGANTISCHE spin!!!! :o We waren wel degelijk aangekomen in Afrika. Iedereen die mij kent, zal wel weten dat ik en spinnen niet 1 van de beste vrienden zijn. Nadat ik dus wat gekalmeerd was, werd ik zonder problemen door de controle gelaten. Ik ging onze bagages al ophalen terwijl de rest nog altijd aan het aanschuiven was voor hun visa. Tijdens het wachten kwam er ineens een man naar mij die in vreselijk engels allerlei vragen aan me stelde. Waarom was ik hier, waar verbleef ik, … . Al een geluk had onze leerkracht ons hierop voorbereid. We moesten zeggen dat we op vakantie waren omdat we anders als vrijwilliger problemen gingen krijgen. De bewaker geloofde mijn verhaal niet echt en ging het daarom navragen bij de rest, die zich nog van geen kwaad bewust waren. Omdat ook zij hetzelfde verhaal vertelde, moesten ze ons wel laten gaan. Ondertussen was het al half 3 ’s nachts. Toen we buiten kwamen zagen we twee mannen staan met een bordje van projects abroad. Zij brachten ons naar ons gastgezin. Omdat het heel laat ’s avonds was, zagen we van de omgeving niet veel. Om half 4 was het eindelijk zo ver, we reden over een hobbelige weg richting het huis waar we drie maanden zouden verblijven. Het hele gezin stond ons op te wachten en begroette ons direct met een knuffel en een heel hartelijk welkom. We voelden ons direct thuis. Het gezin is echt geweldig! Ze beschouwen ons als familie en maken van niets een probleem! Ook leren ze ons Swahili. Wat moeilijker is dan ik oorspronkelijk had gedacht ;) Ook hebben we al chapati en samosa gemaakt met ons gastgezin! Typische Tanzaniaanse gerechten. Het eten is hier ook niet slecht! Wel veel rijst, wat ik volgens mij na een paar weken super beu zal zijn! Enkel over het ontbijt kan ik bijna niets zeggen. Niet omdat het super goed is, maar gewoon omdat er weinig te eten is. Het enigste wat we hebben is brood, boter en pindakaas. De afgelopen week eet ik dus elke ochtend een gewone droge boterham met een beetje boter op.
Eerlijk gezegd had ik verwacht dat we terecht gingen komen in hutjes of in een heel oud vervallen gebouw. Dit was niet het geval. We mochten verblijven in een klein bijgebouw met een living, twee slaapkamers met een stapelbed en een kleine badkamer met westers toilet, maar zonder douche (deze was kapot). We kunnen binnen in hun huis douchen (warme water :D :D :D), dus geen enkel probleem!

De eerste nacht was verschrikkelijk! Er is super veel nachtlawaai (honden, mensen, muziek,…) en elke ochtend om 5 uur horen we het gebed voor de moslims. Echt geweldig zo vroeg in de ochtend….. Nu op het einde van de eerste week begint het al wat te wennen. Ik word al niet meer 6 keer per nacht wakker van het lawaai. Al heb ik nog altijd wel donkere cirkels onder mijn ogen als bewijs van de eerste nachten 

De eerste keer dat we buiten ons ‘huisje’ gingen, stonden we ook echt perplex. Aan de ene kant heb je de luxueuzere huizen, vijf minuten verder leven mensen als het ware in kartonnen huizen. Het is echt een super groot contrast. Er waren zoveel indrukken die eerste dag dat ik niet wist waar eerst kijken. Nu deze eerste week al bijna over is, weet ik soms zelf nog altijd niet waar eerst kijken. Ik ontdek dagelijks nog nieuwe dingen waar ik de vorige dag niet op had gelet. De algemene armoede ligt me toch wel zwaar. Eten zomaar weggooien (iets wat we in België bijna dagelijks doen) is hier niet meer vanzelfsprekend. Ik voel me altijd schuldig wanneer ik genoeg gegeten heb. Dit omdat ik weet dat 10 meter verder kinderen honger hebben. We proberen zoveel mogelijk om overschot aan de armeren te geven, maar we weten eigenlijk niet hoe ver we daar mee mogen gaan. Wat gaat ons gastgezin als respectloos beschouwen en wat niet….?

Gedurende deze eerste week is er te veel gebeurd om allemaal te vertellen. Dus ik ga het daarom kort houden. Alles gebeurt hier op een super traag tempo. Volgens mij kent de meerderheid van de bevolking het concept tijd niet. We moeten hier altijd mee lachen en noemen het ‘alles op z’n afikaans tempo’.
De eerste dagen hebben we veel verkend: Arusha zelf, het ziekenhuis waar we de komende 10 weken zullen verblijven: Ngarenaro Hospital en de Massai. Dit is een typische afrikaanse stam die zich nog aan de oude gewoonten en gebruiken van hun cultuur houden. Ze leven heel afgelegen in hutjes en moeten soms dagenlang stappen om ergens te geraken. Na een busrit van ongeveer driekwartier, hadden wij en andere medische vrijwilligers de Massai bereikt. Hier hebben we een hele dag gratis kinderen en volwassenen onderzocht (samen met een dokter) en gratis medicatie uitgedeeld. De kinderen waren echt geweldig! Zo lief en echt om op te eten! De volwassenen waren meer gesloten en hadden wat moeite om ons te vertrouwen. Hun levenswijze en hun gedrag was voor ons een grote aanpassing.
De grootste aanpassing echter was het werken in Ngarenaro Hospital. Ik had al verhalen gehoord en me er op voorbereid dat we het met weinig zouden moeten doen. Maar toen ik eenmaal aan het werken was, viel het me pas op hoe anders het daar wel niet was. Alle vrouwen liggen in 1 kamer. De pas bevallen vrouwen langs de rechter kant en de vrouwen in arbeid langs de linker. Er is 1 klein kamertje, 2m op 3m, waar ze een tafeltje hebben staan om de op te baby reanimeren indien nodig en twee bedden waar de vrouwen op kunnen bevallen. Wel…echte bedden zou ik het niet noemen. Het is meer een massagetafel/kinetafel waar ze een lederen doek over leggen. Tussen de twee bedden hangt een gordijn om de twee vrouwen toch van elkaar af te scheiden. Het hangt helemaal vol met bloedplekken waarvan je weet dat je het er nooit meer uit zult krijgen. Ook op de muren zijn allemaal vlekken te bespeuren waarvan ik niet wil weten wat het allemaal moet voorstellen.
Gedurende de eerst dag hebben ik en Anke een bevalling mogen zien. Dit was voor ons echt wennen….de vrouwen worden bijna continu geslagen en er wordt tegen hen geroepen. Steunen van de huid om scheuren te voorkomen doen ze daar ook maar amper. Vanaf de baby geboren is, wordt er gekeken of de vrouw gescheurd is of niet. Als dit niet het geval is, moet ze zich direct terug aankleden (vuil weliswaar) en moet ze helemaal alleen terugstappen naar de andere kamer waar de rest van de moeders liggen. De nazorg neemt hier amper vijf minuten in beslag. Omdat dit bij ons helemaal anders verloopt waren ik en Anke er niet goed van. Diezelfde nacht heb ik er van wakker gelegen.

Omdat het een staatsziekenhuis is, bevallen hier de armere mensen. Hiervoor krijgen ze echter wel niet veel terug. De vroedvrouwen doen hier vaak niets anders dan zelf slapen in 1 van de bedden of op hun gat zitten. Wanneer we dan vragen of we een vrouw mogen onderzoeken, is dit nooit nodig…Resultaat gedurende de eerste week al een bevalling in bed. Zo waren we met z’n allen donderdag de verloskamer aan het kuisen omdat ze van hygiene zelf niet veel kennen. Vuilbakken vol met bloed, naalden overal op de grond,… . Op een bepaald moment hoorde Anke ineens een vroedvrouw vanuit de grote kamer ‘SUKUMA’ roepen. Dit betekent in het Swahili persen. We lieten alles vallen en stormden uit de verloskamer. Toen we de deur open deden zagen we een vrouw in bed met het hoofdje er al helemaal uit. De vroedvrouw stond ernaar te staren en deed niets anders dan over de vrouw een deken gooien. Terwijl kathleen naar de vrouw toe snelde, zette ik de babytafel klaar en zorgde de rest voor de ‘steriele’ instrumenten en voor wat privacy voor de vrouw.
Diezelfde ochtend hadden we net een vrouw kunnen redden die hetzelfde zou hebben meegemaakt. Als Anke en Eva haar niet hadden zien persen, had ze gewoon in bed bevallen. Ik en Kathleen stonden nog in de verloskamer toen Eva en Anke de vrouw binnen SLEURDEN! Ze lag nog maar net op tafel of we zagen het hoofdje al verschijnen. Het had echt niet langer mogen duren. Kathleen heeft steriele handschoenen aangedaan en dat was onze eerste echte bevalling in Tanzania :D


Ik ga niet liegen en zeggen dat alles direct van een leien dakje verliep. Dat alles hier perfect is en dat ik vanaf de eerste moment hield van dit land. De eerste dagen had ik het heel moeilijk met het aanpassen. Je komt terecht in een volledig andere cultuur en het begon na de tweede dag door te dringen dat ik mijn familie en vrienden gedurende drie maanden niet ging zien. Anke, Eva en Kathleen hadden het veel minder moeilijk en proberen me er door te helpen. Het is al veel verbeterd sinds de eerste dagen, maar elke dag kom je nog wel iets tegen waar je aan moet wennen en wat je weer aan thuis doet denken. Hopelijk zal dit snel verbeteren zodat ik ten volle van dit mooie land kan genieten.

Hier zeggen ze niet tot ziens, maar tot snel!
Anouk