Emotionele achtbaan

Mambo iedereen!

Hier ben weer :) Weeral een week voorbij en zoveel meer nieuwe verhalen en avonturen. De ene al wat beter dan de andere. Zo wordt het woord ‘Moesoengoe’, wat Blanke betekent in het Swahili, al niet meer om de vijf seconden naar ons hoofd gesmeten. De plaatselijke bevolking van Ilboru begint ons al te kennen en steeds meer te vertrouwen, heb ik zo de indruk. Ik begin me steeds meer thuis te voelen in deze cultuur. Al moet ik eerlijk toegeven dat bijna elke dag rijst en bonen eten, me net ietsje te ver gaat. Dinsdag kregen we, tot onze grote verwondering, spaghetti!! Je kan je wel inbeelden dat we ons volledig hebben laten gaan :D

Voor de rest gaat alles hier nog altijd op het dooie gemak. Wanneer iemand zegt ‘Ik ben er binnen 10 minuten!’, kan je je er maar beter op voorbereiden dat het een half uur gaat worden. En zelfs dan heb je nog geluk. Het enigste wat trager mag, zijn de Dala dala’s. Dit zijn de busjes die in Tanzania continu rondrijden. Ze rijden nog erger dan Italianen! Vaak wanneer ik uitstap, ben ik dankbaar dat ik nog veilig kan rondstappen. Verkeersregels en voorrang kennen ze hier niet en met drie naast elkaar op 1 rijvak rijden, is hier dagelijkse kost. Hun toeter is hun beste vriend. Je zou het met je eigen ogen moeten zien om het te geloven. Ik had gedacht dat het wel ging wennen, maar dat blijkt dus niet zo te zijn!


Stage deze week was….hoe kan ik dit verwoorden….heftig. Gevoelens van vreugde, verdriet en frustraties wisselden elkaar continu af. Om zoveel mogelijk leermogelijkheden te grijpen, hebben we besloten om sinds deze week niet meer met vier samen te staan, maar per twee. Ik en Anke deden deze week vroeges terwijl Eva en Kathleen nachten voor de boeg hadden. Volgende week wisselen we om en ben ik toe aan nachten. Vraag me af hoe ik ooit een nacht van 14 uur moet overleven. Het antwoord hierop zullen jullie dus volgende week kunnen lezen ;)

Maandag was een dag die ik niet rap zal vergeten. Een dag waar vreugde en verdriet hand in hand liepen. Vreugde omdat ik mijn eerste Tanzaniaanse baby op de wereld had gezet. Dat gevoel was magisch. Ze lieten ons volledig doen, onder strikte bewaking wel. De bevalling verliep vlot en er werd een prachtig jongetje geboren. Vraag me niet naar de naam, want deze was te ingewikkeld om te onthouden. Hierna was het Anke haar beurt. Ook zij zette een prachtig klein meisje op de wereld. Op dat moment konden we ons geluk niet op. Wat we echter nog niet wisten is wat erna zou volgen…

Mijn volgende bevalling verliep ook heel vlot en weer werd er een jongetje, wakiomi (jongen in het Swahili), geboren. Anke haar tweede bevalling die dag werd echter de schrik van ons leven. Toen het hoofdje geboren was, zag Anke dat het kindje een dubbele gespleten lip, ook wel hazenlip genoemd, had. De moeder wist dit ook niet en toen we de baby aan haar moesten tonen, barste ze in tranen uit. Het was super emotioneel voor ons, maar vooral voor Anke. Je verwacht een goede bevalling en om dan te weten dat het kindje de nacht waarschijnlijk niet zal halen, is echt afzien. Diezelfde nacht is het meisje inderdaad gestorven na een tevergeefse reanimatie van Eva. Toen we de moeder de volgende ochtend nog zagen, had zelfs ik het moeilijk om niet een traantje weg te pinken. In België worden er echo’s uitgevoerd om deze aandoening op te sporen en kan het zo behandeld worden. Hier kom je het pas te weten bij de geboorte zelf. Zonder enige waarschuwing.

De volgende dagen verliepen rustiger, maar het was wel vechten om een bevalling. Niet met andere studenten, maar met de vroedvrouwen zelf, tot onze grote verbazing. Ik, Anke, Eva en Kathleen hebben deze week echt op onze tanden moeten bijten. Vroedvrouwen die absoluut geen respect tonen en je bezien als kuishulp zijn hier dagelijkse kost. Ik denk dat ik op een hele week nog nooit zoveel gekuist heb als nu! Als er dan een bevalling was, werd je weggeduwd. Resultaat: ik en een pasgeboren baby bijna op de grond. Het ergste van al vind ik persoonlijk het gebruik van hun ‘steriele’ handschoenen. Hoe meer steriele handschoenen hoe beter, is hier hun moto! “1 paar om een bevalling te doen? Nee hoor, doe er maar twee over elkaar aan voor de zekerheid.” “De vloer vegen met gewone handschoenen? Ben je gek? Daar nemen we toch steriele voor!” En het beste van al: “Als je steriele handschoenen aanhebt, kan je overal aankomen….ze blijven toch steriel? Het staat nog zo op de verpakking!”. Och ja we zullen er wel aan wennen zeker? 


Naast stage zijn we, net zoals vorige week, naar een weeshuis geweest om kinderen te onderzoeken en ze gratis medicatie te geven. Het blijft echt een toffe ervaring om zoiets te kunnen doen. Donderdagavond waren we allen de rijst en bonen zo beu dat we hebben besloten om ’s avonds met z’n vieren iets te gaan eten. Ik heb nog nooit zo genoten van een pizza! Vrijdag was het België-avond en hebben we met z’n vieren gekookt. Wat anders dan het typisch belgische stoofvlees met frietjes! Als dessert heb ik appelcrumble met ijs gemaakt! Koken voor 12 man was een hele opgave. Vooral met de voorzieningen die we hadden…of moet ik eerder zeggen niet hadden. Het was improviseren, maar iedereen heeft er van genoten en is gaan slapen met een goed gevulde buik!


Ook hebben we, spijtig genoeg, veel voor onze bachelorproef moeten werken. Vermits hier bijna nergens internet is, was dat niet voor de hand liggend. De wifi-stick die we gekocht hebben werkt ook soms half z’n gat. Daarom hebben we eens rond gevraagd bij mede vrijwilligers of zij een cafeetje wisten waar er (gratis) internet was. Ze raadde ons ‘FIFI-CAFE’ aan. Je wilt niet weten wat ik mij bij zo’n naam in Afrika voorstelde. Overal maskers aan de muren, plastieken stoeltjes en super kleine tafeltjes. Echt op en top Afrikaans dus. Na een half uurtje in de brandende zon te lopen, kwamen we aan. De buitenkant was hetzelfde als al de andere afrikaanse cafeetjes die we al gepasseerd waren: zeer eenvoudig. Toen we binnenstapte echter waren we compleet geshockeerd. Fifi-cafe kan ik het best beschrijven als de afrikaanse Starbucks. We voelden ons allen er direct op ons gemak. Het voelde aan als een klein deeltje van thuis. Ze hadden slaatjes, omeletten, hamburgers,…. Eens iets anders dan rijst dus! Volgens mij gaan we hier volgende week op onze vrije dagen vaak iets komen drinken of eten ;) We mogen ons toch ook eens verwennen hier he, haha!

Tot volgende week voor opnieuw een spannend verhaal over de Avonturen van Anouk in Tanzania!

Kusjes!!!