Na regen komt zonneschijn
Door: Anouk Dewitte
Blijf op de hoogte en volg Anouk
06 April 2015 | Tanzania, Arusha
Hey iedereen!
Je kent het gezegde wel ‘Na regen komt zonneschijn’. Vorige week was er heel veel regen…deels door het regenseizoen hier. Deze week was er meer tijd voor zonneschijn…desondanks het regenseizoen hier. In tegenstelling tot vorige week heb ik een super goede en leuke week achter de rug. Niet dat er op stage ofzo iets heel speciaal gebeurd was…maar omdat ik voor het eerst in één maand het gevoel heb gehad dat dit mijn tweede thuis wel eens zou kunnen worden.
Op stage zelf is er niet zo heel veel spannends gebeurd deze week. Ik en Kathleen hadden de nachtshift en konden ons geluk niet op toen we maandag helemaal zelfstandig een bevalling mochten uitvoeren. Wel was het vreemd dat we deze keer niet moesten strijden voor de bevalling. De vroedvrouwen hielden zich afzijdig en bleven mooi zitten op hun stoel/bed….Toen kwamen we er achter waarom….de vrouw had namelijk HIV. Vermits de vroedvrouwen absoluut geen aanstalte maakten om de baby op te vangen, voelden we ons verplicht om voor de vrouw en haar nog ongeboren kindje te zorgen. Handschoenen en veiligheidsbril in de aanslag begonnen we. Zonder supervisie en helemaal zelfstandig heeft Kathleen de bevalling uitgevoerd en heb ik haar geassisteerd. Het was heel spannend en we moesten goed opletten met wat we deden. De bevalling verliep heel vlot en er waren geen enkele problemen! We waren super fier op onszelf.
Diezelfde nacht hoorde ik ineens Kathleen vanuit de verloskamer een kreet slaan. Snel stormde ik naar de verloskamer waar ik iets zag wat mijn hart deed stilstaan….Op de buik van de mama zag ik iets heel kleins liggen. Het bewoog amper en zag helemaal blauw. Met een bang hartje kwam ik dichter om tot mijn grote schrik een kindje te zien liggen met de grootte van een banaan. Omdat we niets wisten over de zwangerschapsduur van de vrouw, moesten we aan de hand van onze kennis over prematuren een schatting maken over de zwangerschapsduur….We dachten 3 a 4 maand te vroeg geboren. De vroedvrouwen zeiden ons dat we niets konden doen, dat we het moesten afnavelen en laten sterven. Ik en Kathleen konden dit echter niet over ons hart krijgen….We wisten dat het kindje het misschien niet zou halen, maar we konden het toch proberen. Na veel te lang overleggen, hebben we dan toch besloten om het kindje zuurstof te geven. Na een minuutje kleurde het mooi roze, steeg de hartslag en begon het al wat beter te ademen. Ook al zagen de vroedvrouwen dat het kind het super deed met de zuurstof, toch weigerde ze eerst nog om het kind over te brengen naar een groter ziekenhuis waar ze een kinderafdeling hebben. Na lang en rustig overleggen, hebben ze uiteindelijk toch toegegeven. Ze zijn toen de draagbare zuurstof gaan halen, maar wisten, tot onze grote ergernis, niet hoe deze werkte….Na even zoeken heb ik gevonden hoe het juist werkte. Kathleen hield de prematuur dicht tegen haar aan gedrukt terwijl ik zorgde voor de zuurstof. Onderweg bleef ons hart kloppen in onze keel. Zou het kindje de rit wel halen? Hoe zou ik reageren moest het sterven? Zouden de vroedvrouwen in het ziekenhuis ons dan weer uitlachen? Allemaal vragen die door mijn hoofd spookten in een rit die wel uren leek te duren. Eenmaal aangekomen in het andere ziekenhuis leefde het kindje echter nog steeds, had het nog een goede hartslag en bleef de ademhaling stabiel. We hebben het overhandigd aan andere vroedvrouwen van het ziekenhuis die het prematuurtje zuurstof en een infuus hebben gegeven. Het kindje had het gehaald….!
De rest van de nachten verliepen rustiger. Er waren niet veel bevallingen en ik denk dat de vroedvrouwen genoeg hebben geslapen voor een hele week. Op een bepaald moment was er terug een transfer van een vrouw met een kindje dat in stuit lag. Kathleen bleef achter voor het geval er een bevalling was en ik ging mee. Eenmaal aangekomen, zag ik dat er een vroedvrouw klaar stond bij een mama die op het punt stond om te persen. Omdat ik geen enkele bevalling wil missen, vroeg ik of ik de bevalling mocht doen. Tot mijn grote verbazing stemde ze hiermee toe. Vanaf het moment dat ik het kindje op de buik van de moeder had gelegd, had ik door dat het niet ging om een normale, gezonde pasgeborene. De baby was zo slap als een vod, zag helemaal blauw en deed absoluut niets! Toen ik het kindje snel wilde afnavelen om mee te nemen naar de reanimatietafel, werd ik bruusk weggeduwd door een andere vroedvrouw die zich kwam moeien. Ze zei dat ik niets te zeggen had omdat ik muzungu (blank) was….Ik wist zogezegd niets! Het kind ging vanzelf wel ademen. Ik ben toen zo boos geworden en ben een stethoscoop gaan halen om naar de hartslag te luisteren. Deze was niet te vinden…Toen heb ik haar op een kordate toon gevraagd om zelf te luisteren. Na twee minuten deed ze eindelijk wat ik haar vroeg. Pas toen ze hoorde dat er wel degelijk geen enkele hartslag was, navelde ze het kind af. Ik heb het direct meegenomen en ben gelopen naar de reanimatietafel. Er waren inmiddels al veel te veel minuten verspild geweest en ik was niet van plan om het kind zomaar te laten sterven. Ik begon aan de reanimatie. 10 afgrijselijke minuten later, kreeg het kindje een wat rozere kleur en kon ik ook een zachte hartslag vaststellen. Ik heb verder gedaan omdat er nog altijd geen zelfstandige ademhaling was. Na 20 minuten hoorde ik het kind eindelijk huilen en begon het zelfstandig te ademen. Ik was op van geluk! Ik had net een kindje dat echt NIETS deed, gered!!! Ik was zo blij dat ik tranen van geluk over mijn wangen liet lopen!
Die tranen waren echter van korte duur. Toen ik terug aankwam in ons ziekenhuis, kwam er een heel jong meisje binnen. Ik schat ze jonger dan mij. Ze schreeuwde het uit en greep elke keer naar haar buik…waar niets te zien was. De vrouw legde zich op het verlosbed en we vroegen de vroedvrouw wat er juist aan de hand was. We hadden wel een vermoeden, maar dat was te gruwelijk om waarheid te zijn. Tot onze grote spijt was ons vermoeden wel juist. De vrouw was ongeveer 14 weken zwanger en was een spontane abortus aan het doormaken. We konden het niet meer tegenhouden. Voor we het wisten werd er een mini-mensje geboren. Zo groot als een handpalm en al volledig gevormd met een mondje, een neus en het had zelfs al nageltjes. Ik en Kathleen waren volledig geshockeerd. Ik vond het verschrikkelijk en wist niet hoe ik moest reageren. Kathleen stond eveneens zwijgend te kijken hoe de vroedvrouw de mini placenta geboren liet worden. De vroedvrouw had het er zelf ook heel erg moeilijk mee. Voor haar was het evenees de eerste keer dat ze zo iets moest meemaken. Mijn vreugde was op welgeteld 20 seconden omgedraaid naar verwarring en verdriet. Het was emotioneel heel erg zwaar. Het beeld kan ik niet meer uit mijn geheugen krijgen…hoe graag ik dit ook zou willen. Het ergst van al is het feit dat ze het kindje gewoon mee in de vuilbak hebben gegooid. De moeder heeft zelfs geen tijd gehad om afscheid te nemen van haar kindje. Ze werd na de bevalling van de verlostafel gegooid en moest naast de andere kersverse moeders en hun levende, gezonde baby’s liggen. Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dit mentaal moet zijn geweest voor haar. Ik wou dat ik iets had kunnen doen, maar ik stond zelf aan de grond genageld.
Nu iets leukers….Donderdagavond zijn we met een 20-tal vrijwilligers iets gaan eten in Kahn’s BBQ. Het was super gezellig en ik heb mijn buikje in weken niet meer zo rond gegeten! Een echte bbq was het niet. Er staan gewoon een paar stoelen en tafels op de stoep waar de klanten aan kunnen zitten. Dan zijn er drie bbq’s die eveneens gewoon op de stoep geplaatst zijn. Echt heel grappig! Zoiets kan je alleen maar tegenkomen in Tanzania!
Hoe emotioneel mijn week ook was geweest, het weekend had echt niet beter gekund! Vermits de meisjes wisten hoe moeilijk ik het hier had vorige week, hadden ze een plannetje bedacht. Anke en Eva waren achter de rug van mij en Kathleen gaan winkelen en waren ’s morgens vroeg opgestaan om een ontbijt met een omelet en vers fruit voor ons te maken! Veel beter dan de dagelijkse ‘boterhammen’ (echte boterhammen zou ik het niet noemen) met boter. Ik heb nog nooit zo hard genoten van een eitje! Alsof dat nog niet genoeg was, hadden ze ook een hele verwendag geregeld voor ons met gezichtsmaskers, nagellak, schmink,… Het was geweldig en het voelde een beetje aan als thuis :D Ik heb iedereen opgemaakt en Eva heeft iedereen zijn haar gedaan. Dan zijn we met ons vieren in een super gezellig restaurantje gaan eten…PASTA!!!! Ik kan ze niet genoeg bedanken voor de geweldige dag! Het heeft me heel goed gedaan!
Volgende week eindelijk terug een week vroeges. Hopelijk kan ik jullie dan wat meer vertellen dan alleen maar stage-verhalen ;) Ahja trouwens…deze week zit ik aan 29 bevallingen! Nog maar 11 te gaan!!! :D :D :D
Tot volgende week voor weer een spannend verhaal van Anouk in Tanzania!
Xxx
Je kent het gezegde wel ‘Na regen komt zonneschijn’. Vorige week was er heel veel regen…deels door het regenseizoen hier. Deze week was er meer tijd voor zonneschijn…desondanks het regenseizoen hier. In tegenstelling tot vorige week heb ik een super goede en leuke week achter de rug. Niet dat er op stage ofzo iets heel speciaal gebeurd was…maar omdat ik voor het eerst in één maand het gevoel heb gehad dat dit mijn tweede thuis wel eens zou kunnen worden.
Op stage zelf is er niet zo heel veel spannends gebeurd deze week. Ik en Kathleen hadden de nachtshift en konden ons geluk niet op toen we maandag helemaal zelfstandig een bevalling mochten uitvoeren. Wel was het vreemd dat we deze keer niet moesten strijden voor de bevalling. De vroedvrouwen hielden zich afzijdig en bleven mooi zitten op hun stoel/bed….Toen kwamen we er achter waarom….de vrouw had namelijk HIV. Vermits de vroedvrouwen absoluut geen aanstalte maakten om de baby op te vangen, voelden we ons verplicht om voor de vrouw en haar nog ongeboren kindje te zorgen. Handschoenen en veiligheidsbril in de aanslag begonnen we. Zonder supervisie en helemaal zelfstandig heeft Kathleen de bevalling uitgevoerd en heb ik haar geassisteerd. Het was heel spannend en we moesten goed opletten met wat we deden. De bevalling verliep heel vlot en er waren geen enkele problemen! We waren super fier op onszelf.
Diezelfde nacht hoorde ik ineens Kathleen vanuit de verloskamer een kreet slaan. Snel stormde ik naar de verloskamer waar ik iets zag wat mijn hart deed stilstaan….Op de buik van de mama zag ik iets heel kleins liggen. Het bewoog amper en zag helemaal blauw. Met een bang hartje kwam ik dichter om tot mijn grote schrik een kindje te zien liggen met de grootte van een banaan. Omdat we niets wisten over de zwangerschapsduur van de vrouw, moesten we aan de hand van onze kennis over prematuren een schatting maken over de zwangerschapsduur….We dachten 3 a 4 maand te vroeg geboren. De vroedvrouwen zeiden ons dat we niets konden doen, dat we het moesten afnavelen en laten sterven. Ik en Kathleen konden dit echter niet over ons hart krijgen….We wisten dat het kindje het misschien niet zou halen, maar we konden het toch proberen. Na veel te lang overleggen, hebben we dan toch besloten om het kindje zuurstof te geven. Na een minuutje kleurde het mooi roze, steeg de hartslag en begon het al wat beter te ademen. Ook al zagen de vroedvrouwen dat het kind het super deed met de zuurstof, toch weigerde ze eerst nog om het kind over te brengen naar een groter ziekenhuis waar ze een kinderafdeling hebben. Na lang en rustig overleggen, hebben ze uiteindelijk toch toegegeven. Ze zijn toen de draagbare zuurstof gaan halen, maar wisten, tot onze grote ergernis, niet hoe deze werkte….Na even zoeken heb ik gevonden hoe het juist werkte. Kathleen hield de prematuur dicht tegen haar aan gedrukt terwijl ik zorgde voor de zuurstof. Onderweg bleef ons hart kloppen in onze keel. Zou het kindje de rit wel halen? Hoe zou ik reageren moest het sterven? Zouden de vroedvrouwen in het ziekenhuis ons dan weer uitlachen? Allemaal vragen die door mijn hoofd spookten in een rit die wel uren leek te duren. Eenmaal aangekomen in het andere ziekenhuis leefde het kindje echter nog steeds, had het nog een goede hartslag en bleef de ademhaling stabiel. We hebben het overhandigd aan andere vroedvrouwen van het ziekenhuis die het prematuurtje zuurstof en een infuus hebben gegeven. Het kindje had het gehaald….!
De rest van de nachten verliepen rustiger. Er waren niet veel bevallingen en ik denk dat de vroedvrouwen genoeg hebben geslapen voor een hele week. Op een bepaald moment was er terug een transfer van een vrouw met een kindje dat in stuit lag. Kathleen bleef achter voor het geval er een bevalling was en ik ging mee. Eenmaal aangekomen, zag ik dat er een vroedvrouw klaar stond bij een mama die op het punt stond om te persen. Omdat ik geen enkele bevalling wil missen, vroeg ik of ik de bevalling mocht doen. Tot mijn grote verbazing stemde ze hiermee toe. Vanaf het moment dat ik het kindje op de buik van de moeder had gelegd, had ik door dat het niet ging om een normale, gezonde pasgeborene. De baby was zo slap als een vod, zag helemaal blauw en deed absoluut niets! Toen ik het kindje snel wilde afnavelen om mee te nemen naar de reanimatietafel, werd ik bruusk weggeduwd door een andere vroedvrouw die zich kwam moeien. Ze zei dat ik niets te zeggen had omdat ik muzungu (blank) was….Ik wist zogezegd niets! Het kind ging vanzelf wel ademen. Ik ben toen zo boos geworden en ben een stethoscoop gaan halen om naar de hartslag te luisteren. Deze was niet te vinden…Toen heb ik haar op een kordate toon gevraagd om zelf te luisteren. Na twee minuten deed ze eindelijk wat ik haar vroeg. Pas toen ze hoorde dat er wel degelijk geen enkele hartslag was, navelde ze het kind af. Ik heb het direct meegenomen en ben gelopen naar de reanimatietafel. Er waren inmiddels al veel te veel minuten verspild geweest en ik was niet van plan om het kind zomaar te laten sterven. Ik begon aan de reanimatie. 10 afgrijselijke minuten later, kreeg het kindje een wat rozere kleur en kon ik ook een zachte hartslag vaststellen. Ik heb verder gedaan omdat er nog altijd geen zelfstandige ademhaling was. Na 20 minuten hoorde ik het kind eindelijk huilen en begon het zelfstandig te ademen. Ik was op van geluk! Ik had net een kindje dat echt NIETS deed, gered!!! Ik was zo blij dat ik tranen van geluk over mijn wangen liet lopen!
Die tranen waren echter van korte duur. Toen ik terug aankwam in ons ziekenhuis, kwam er een heel jong meisje binnen. Ik schat ze jonger dan mij. Ze schreeuwde het uit en greep elke keer naar haar buik…waar niets te zien was. De vrouw legde zich op het verlosbed en we vroegen de vroedvrouw wat er juist aan de hand was. We hadden wel een vermoeden, maar dat was te gruwelijk om waarheid te zijn. Tot onze grote spijt was ons vermoeden wel juist. De vrouw was ongeveer 14 weken zwanger en was een spontane abortus aan het doormaken. We konden het niet meer tegenhouden. Voor we het wisten werd er een mini-mensje geboren. Zo groot als een handpalm en al volledig gevormd met een mondje, een neus en het had zelfs al nageltjes. Ik en Kathleen waren volledig geshockeerd. Ik vond het verschrikkelijk en wist niet hoe ik moest reageren. Kathleen stond eveneens zwijgend te kijken hoe de vroedvrouw de mini placenta geboren liet worden. De vroedvrouw had het er zelf ook heel erg moeilijk mee. Voor haar was het evenees de eerste keer dat ze zo iets moest meemaken. Mijn vreugde was op welgeteld 20 seconden omgedraaid naar verwarring en verdriet. Het was emotioneel heel erg zwaar. Het beeld kan ik niet meer uit mijn geheugen krijgen…hoe graag ik dit ook zou willen. Het ergst van al is het feit dat ze het kindje gewoon mee in de vuilbak hebben gegooid. De moeder heeft zelfs geen tijd gehad om afscheid te nemen van haar kindje. Ze werd na de bevalling van de verlostafel gegooid en moest naast de andere kersverse moeders en hun levende, gezonde baby’s liggen. Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dit mentaal moet zijn geweest voor haar. Ik wou dat ik iets had kunnen doen, maar ik stond zelf aan de grond genageld.
Nu iets leukers….Donderdagavond zijn we met een 20-tal vrijwilligers iets gaan eten in Kahn’s BBQ. Het was super gezellig en ik heb mijn buikje in weken niet meer zo rond gegeten! Een echte bbq was het niet. Er staan gewoon een paar stoelen en tafels op de stoep waar de klanten aan kunnen zitten. Dan zijn er drie bbq’s die eveneens gewoon op de stoep geplaatst zijn. Echt heel grappig! Zoiets kan je alleen maar tegenkomen in Tanzania!
Hoe emotioneel mijn week ook was geweest, het weekend had echt niet beter gekund! Vermits de meisjes wisten hoe moeilijk ik het hier had vorige week, hadden ze een plannetje bedacht. Anke en Eva waren achter de rug van mij en Kathleen gaan winkelen en waren ’s morgens vroeg opgestaan om een ontbijt met een omelet en vers fruit voor ons te maken! Veel beter dan de dagelijkse ‘boterhammen’ (echte boterhammen zou ik het niet noemen) met boter. Ik heb nog nooit zo hard genoten van een eitje! Alsof dat nog niet genoeg was, hadden ze ook een hele verwendag geregeld voor ons met gezichtsmaskers, nagellak, schmink,… Het was geweldig en het voelde een beetje aan als thuis :D Ik heb iedereen opgemaakt en Eva heeft iedereen zijn haar gedaan. Dan zijn we met ons vieren in een super gezellig restaurantje gaan eten…PASTA!!!! Ik kan ze niet genoeg bedanken voor de geweldige dag! Het heeft me heel goed gedaan!
Volgende week eindelijk terug een week vroeges. Hopelijk kan ik jullie dan wat meer vertellen dan alleen maar stage-verhalen ;) Ahja trouwens…deze week zit ik aan 29 bevallingen! Nog maar 11 te gaan!!! :D :D :D
Tot volgende week voor weer een spannend verhaal van Anouk in Tanzania!
Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
